Zeg eens vaker in de spiegel: ‘Goedemorgen, Windvaan, lekker geslapen?’
Arnon Grunberg bespreekt hoe kunstenaars solidariteit tonen en de identiteit van het slachtoffer wordt gevormd.
Arnon Grunberg stelt de vraag met wie kunstenaars hun solidariteit zouden moeten tonen in de nazomer. Hij observeert dat mensen in het Westen, en elders, met grote toewijding de identiteit van het slachtoffer hebben geconstrueerd. Grunberg's beschouwing legt de nadruk op hoe deze slachtofferidentiteit wordt benut en geïncorporeerd in de maatschappij, en roept op tot reflectie. Door het slachtoffer als identiteit te omarmen, worden bredere maatschappelijke structuren en verhoudingen beïnvloed. Grunberg lijkt te suggereren dat deze benadering niet zonder gevolgen is en vraagt zich af hoe dit de kunsten en hun beoefenaars beïnvloedt. Hierdoor worden vragen opgeroepen over de rol van kunstenaars en hun maatschappelijke verantwoordelijkheden. Hij stelt een kritische zelfreflectie voor, zowel voor kunstenaars als voor een breder publiek. Grunberg stimuleert hiermee de discussie over authenticiteit en betrokkenheid binnen de kunstwereld.